నాకు నచ్చిన పాట....

“జగ్ జీత్ సింగ్” పేరు వినని సంగీత ప్రియులు, ముఖ్యంగా గజల్ ప్రియులు ఉండరేమో? 

నాకు ఆయన పాటలు – గజల్స్ అంటే చాలా ఇష్టం. 

ఉర్దూ పెద్దగా రాక పోవటం వల్ల గజల్ లోని ప్రతీ పదం నాకు అర్ధం కాదు.

కాకపోతే, మొత్తం మీద ఇదీ సందర్భం, ఇదీ అర్ధం అని ఒక గజల్ ఫీల్ అర్ధం చేసుకుని వింటూ ఉంటాను. 

అందులో ఉండే మెలడీ, భావుకత, అందం ....మీరే విని చూడండి ఈ పాట.


http://www.youtube.com/watch?v=448K_sTZZ9Q



సాంగ్ : బాత్ నిక్ లేగి తో ఫిర్ దూర్ తలక్ జాయెగి.


పాడినవారు : జగ్ జీత్ సింగ్.


రాసిన వారు : కఫీల్ అజార్.

Baat Niklegi To Phir…Door Talak Jayegi

బాత్ నిక్ లేగి తో ఫిర్, దూర్ తలక్ జాయెగీ,

( విషయం, మాట (మన ప్రేమగురించిన) బయటకు వస్తే, చాలా దూరం వెళ్తుంది)



Log Bewajah, Udasi Ka Sabab Poochenge

లోగ్ బే వజహ  ఉదాసీ క సబబ్ పూఛెంగే

( జనాలు అకారణంగా (అవసరం లేకున్నా) నీ ఉదాసీనతను గురించి ప్రశ్నిస్తారు)




Yeh Bhi Poochenge, Ke Tum Itni Pareshan Kyun Ho

యెహ్ భీ పూఛేంగే, కె  తుమ్ ఇత్నీ పరేషా క్యూం హో.

(నువ్వు ఇంత వ్యాకులతతో ఎందుకు ఉన్నావని కూడా ప్రశ్నిస్తారు)




Ungliyan Uthengi, Sookhe Baalon Ki Taraf

ఉంగిలియా ఊఠేంగే సూఖే హుయి బాలోంకి తరఫ్,

(ఎండి పోయిన నీ జూట్టు కేసి వేలెత్తి చూపుతారు)




Ek Nazar Dekhenge, Guzreh Huye Saalon Ki Taraf

ఇక్ నజర్ దేఖెంగే, గుజ్ రే హుయే సాలోంకి తరఫ్,

(ఒక సారి నీ గతం వైపుకు వారి చూపు ప్రసరిస్తుంది)




Chudiyon Pe Bhi, Kayi Tanz Kiye Jayenge

చూడియోన్ పర్ భీ కయీ తంజ్ కియే జాయేంగే

(నీ చేతి గాజుల గురించి కూడా ఎగతాళి చేస్తారు)




Kaapten Haathon Pe Bhi, Fikre Kase Jayenge

కాంప్ తే హథోంపె భీ, ఫిక్రే కసే జాయేంగే 

(నీ వణుకుతున్న చేతుల గురించి కూడా ఊహా గానాలు చేస్తారు)

Log Zaalim Hai, Harek Baat Ka Taana Denge

లోగ్ జాలిమ్ హై, హర్ ఇక్ బాత్ క తానాదేంగే, 

(జనాలు చాలా క్రూరులు, నీ ప్రతి చర్యని గేలి చేస్తారు)




Baaton Baaton Mein, Mera Zikr Bhi Le Aayenge (2)

బాతోం బాతోం మె, మేరా జీక్ర్ భీ లే ఆయెంగే, 

(మాట మాటకీ నా ప్రస్తావన తీసుకొస్తారు)




Unki Baaton Ka Zara Sa Bhi Asar Mat Lena…

ఉన్ కి బాతోంకా జరాసాభి అసర్ మత్ లేనా,

(వారి మాటలకు కొంచం కూడా స్పందిచవద్దు)




Warna Chehre Ke Tasur Se Samajh Jayenge

వర్న చేహేరే కె తాసుర్ సే సమఝ్ జాయెంగే,

(లేకపోతే నీ మొహంలో మారుతున్న భావాల్ని పసిగడతారు)





Chahe Kuch Bhi Ho, Sawaalat Na Karna Unse (2)

చాహే కుఛ్ భీ హొ సవాలాత్ నా కర్ నా ఉన్ సే,

(ఏం జరిగినా గానీ, వాళ్ళని ఏ ప్రశ్నలూ అడగకు)




Mere Baare Mein Koi Baat Na Karna Unse

మేరే బారే మే కోయి బాత్ నా కర్ నా ఉన్ సే,

(నా గురించి ఏ ప్రస్తావనా తీసుకురాకు, వాళ్ళ దగ్గర )




Baat Niklegi To Phir…Door Talak Jayegi

బాత్ నిక్ లేగి తో ఫిర్ దూర్ తలక్ జాయేగీ!!

(విషయం,మాట బయటకి వస్తే, చాలా దూరం వెళ్తుంది!!)


అర్ధం కానీ పదాలు పోష్ మాల్ లో చూశాను, వారికి థాంక్స్ చెప్పుకోవాలి. ఇందులో నాకు అర్ధమైన భావాన్ని 

నేను రాశాను. ఇంతకు మించిన భావం కానీ, నేను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోలేదని కానీ అనిపిస్తే, మీకు అర్ధమైన 

విషయం చెప్పండి!!



అర్ధం ఐనా కాకపోయినా వినదగ్గ గజల్ ఇది!!!

స్వేచ్ఛ- కాశ్మీర తీరాలు!!!

ఎక్కడుంది స్వేచ్ఛ?? ఎక్కడ వెతకాలి? ఎప్పుడూ వెతుకుతూ ఉండే స్వేచ్ఛ...అందరూ వెతికే స్వేచ్ఛ...అందరికీ కావల్సిన స్వేచ్ఛ...ఎక్కడుంటుంది? ఏంటీ స్వేచ్ఛ? ఎందుకు మనమందరం ఈ స్వేచ్ఛ కోసం ఇంతలా వెతుకుతాం?

జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకసారైనా ఈ స్వేచ్ఛ గురించి తపన పడకుండా ఎవ్వరూ ఉండరనుకుంటాను. ప్రతి వ్యక్తికీ ఒక చట్రం ఉంటుంది. తనకు తను ఏర్పరుచుకున్న చట్రం. పుట్టుక నుంచి చివరి ఊపిరి వరకు ఒక మాప్ గీసుకుని పయనం సాగిస్తున్నట్టు. ఎవరో మనకు దిశా నిర్దేశం చేసేసి, ప్రయాణపు టికెట్లు కొనేసి, బండి ఎక్కించి....ఇక్కడ దిగిపో అన్నట్టు. మధ్యలో వేరుశనగ పప్పులు, బజ్జీలు, సమోసాలు, నీళ్ళు, కాఫీ, టీ, కూల్ డ్రింక్స్...భోజనం, నిద్ర....తోటి ప్రయాణికులతో మాటలు....దిగబెట్టే వారి దిగుళ్లు, గమ్యం గురించిన ఆందోళన, సంతోషం, భయం, ఆత్రం, మన వాళ్ళని వదిలి వెళ్తున్న బెంగ, మన సామాన్ల గురించి జాగర్త, ఎవరూ దొంగలించకుండా చైన్లు వెయ్యటం, తోటి ప్రయాణికులతో కబుర్లు, కాట్లాట్లు, చిరాకులు, ఆనందాలూ....అన్నీ ఎవరో నిర్దేశించినట్టు!!

గమ్యం వచ్చాక రైలు ప్రయాణం ఒక మెమరీ మాత్రమే, ఆదేలాంటి అనుభూతిని పంచినా!!!  మన జీవితం కూడా అంతేనా???

ఈ ప్రయాణంలో పడి, ఒక గమ్యం పట్టుకుని గుడ్డిగా వెళ్లిపోతూ...ఎప్పుడో ఒకసారి  ఉన్నట్టుండి ఒక ఆత్మావలోకనంలో పడిపోయి, ”నేను చెన్నై ఎక్స్ప్రెస్ ఎందుకు ఎక్కాలీ? నాకు అసలు కాశ్మీర్ వెళ్లాలని ఉంటే?” అనుకుంటాం... మళ్ళీ, “సర్లే ఏదో ఒకటి ఎక్కేసాం కదా, సర్దుకుని వెళ్లిపోదాం. కాశ్మీర్ సంగతి మళ్ళీ చూద్దాం అనుకుంటాం”. ఆ చూడటం మళ్ళీ జరుగుతుందో లేదో తెలీదు.

మనసులో మాత్రం అప్పుడప్పుడూ కాశ్మీరం నిద్ర లేస్తూ ఉంటుంది. అలా మనసులో మెరిసే  కాశ్మీరాలే - పుస్తకాలు చదవటాలూ, వీణ నేర్చుకోవటాలు, క్రికెట్ ఆడటాలూ - ఇంకా ఇలాంటివే ఏవో, మన ఇష్టాలు, మనసుకి నచ్చిన పనులు. అన్నీ పిచ్చి ఆశల్లా, పిల్లవేషాల్లా మిగిలిపోయిన సుందర స్వప్నాలు. సుందర స్వప్నాలు కాబట్టే వీటిని కాశ్మీర తీరాలు అంటున్నాను!! ఈ స్వప్నాలు నిజం కావాలంటే మనం మనలా ఉండగల స్వేచ్ఛ కావాలి, తెగువ కావాలి....మన జీవితం పట్ల ఒక అవగాహనా సంతృప్తీ కావాలి...ఇవన్ని పరుగు పందెంలో ఉన్న మనకు అర్ధం కావటానికి సమయం పడుతుంది. చదువు, ఉద్యోగం....

చూస్తూ ఉండగానే పిల్లలూ, పాల డబ్బాలూ, పెద్దవాళ్ళైన తలిదండ్రులూ, సోదర సోదరీ బంధాలూ, ప్రేమలూ, తెగుళ్లూ, ఆవేశ కావేశాలు, పిల్లల చదువులూ, వాళ్ళ అమెరికా చదువులూ, ప్రయాణాలూ, దానికి కావల్సిన డబ్బూ దస్కం సమకూర్చుకోటాలూ,  ఆస్తులు సమకూర్చుకోటాలూ, బంగారాలూ, ఇళ్లూ కొనే ఝంఝాటాలూ, కొత్త కొడళ్లూ, అల్లుళ్లూ, మనమలూ మనమరాళ్ళు, ఎడతెగకుండా బాధ్యతలూ, భార్య భర్త సర్దుకు పోటాలూ, ప్రేమలు పంచుకోటాలూ, చిరాకులూ, అనారోగ్యాలూ, ఆనందాలూ.....ఒక ప్రవాహంలో పడి వెళ్లిపోతుంటాం...మధ్య మధ్య ఏదో గుర్తొస్తూ ఆగిపోతుంటుంది...ఏదో ఒక చిన్న కలవరం, ఏదో గుర్తుకు రాబోతున్నట్టు, మసక మసకగా మనసుని తాకుతూ, పలకరిస్తూ, పలవరిస్తున్నట్టు, నన్ను చూడూ, నాగురించి ఆలోచించూ, పట్టించుకో అన్నట్టు, అదేంటో తెలుసుకునే తీరికా ఓపికా రెండూ మనకు ఉండవు..మనం, మనకి మనమే నిర్దేశించుకున్న పరుగు పందెంలో, ఇంకొకరితో పోల్చితే మనం ఎక్కడున్నాం అనే లెక్కల్లో మునిగితేలుతూ ఉంటాం....కాలం కదలి పోతూ ఉంటుంది.....

ఉన్నట్టుండి ఒక రోజు మనకు, మన మనసుకు కొంచం తీరిక దొరుకుతుంది....నా కాశ్మీరం ఏది??? అన్న ప్రశ్న మళ్ళీ గుర్తొస్తుంది.

అసలేమిటీ కాశ్మీరం? అనుకుంటాం .

ఈ కాశ్మీరమే మనం వదిలేసిన స్వేచ్ఛ!!  అని గుర్తుకు వస్తుంది.

 “నేను ఏదో చేద్దామనుకున్నాను, బట్ ఐ నెవర్ హాడ్ దట్ ఫ్రీడం”!  ఇది మనకు తరుచూ వినిపించే మాట.  బయటకు చెప్పినా చెప్పక పోయినా ప్రతి వ్యక్తీ, ఏదో ఒక పరిస్థితిలో తనలో తను అనుకునే మాట. మనం చెయ్యాలని తపనపడి చేయలేక వదిలేసిన పనుల సమాహారమే ఈ కాశ్మీరం! అనేకానేక కళల పట్ల ఎంతో మక్కువ ఉన్నా వీటికి సంబంధం లేని ఉద్యోగాలు చేసుకుంటూ బ్రతుకు నెట్టుకొస్తున్న సగటు జీవితాలు, సంపాదనే ధ్యేయంగా చదువులు , డాలర్ల వేటలో ఉద్యోగాలూ, అంతగా డాలర్లు సంపాదించలేకపోతే ఏదో ఒక ఉద్యోగం.....వృత్తికీ ప్రవృత్తికీ సంబంధం లేని జీవితాలు.....చాలామటుకు.

మన నిజ స్వరూపం ఆ స్వేచ్ఛ కాబట్టే మనల్ని, మన మనసుల్ని, ఆలోచనల్ని ఈ కాశ్మీరం వదిలిపెట్టదు. ఒక అందమైన ఊహా చిత్రంలా మనల్ని ఊరిస్తూ ఉంటుంది. మనం అనుకున్నది చేసేవరకూ, లేక పూర్తిగా మనల్ని మనం అర్ధం చేసుకునే వరకూ మనల్ని ఇది వదిలిపెట్టదు. అసంతృప్తిగా మారి వేధిస్తుందో, మరపు పొరల వెనక నిలిచి మనకేం కావాలో మనకే తెలియకుండా చేస్తుందో...అది వ్యక్తిత్వపు ఎదుగుదలని బట్టి ఉంటుంది.

 స్వేచ్ఛ చాలా విస్తృత పరిధి ఉన్న పదం...నేను కేవలం ఒక చిన్న సమస్య గురించి ప్రస్తావించాను ఇక్కడ. ఇష్టమైన పద్ధతిలో మనసుకు నచ్చిన పద్ధతిలో (ఇంకొకరికి, సమాజానికీ  హాని కలిగించకుండా) బ్రతకలేకపోవటమే స్వేచ్ఛని కోల్పోవటం. డబ్బు సంపాదన చాలా ముఖ్యం కానీ అస్తిత్వాన్ని మిగుల్చుకోటం ఇంకా ముఖ్యం, ఆనందాన్ని మిగిల్చుకోటం మరీ మరీ ముఖ్యం.

ఇవన్నీ మనం పొందాలంటే స్వేచ్ఛ కావాలి, మనకు మనం వేసుకున్న ప్రాక్టికల్ శృంఖలాలనుంచి స్వేచ్ఛ, మన మనసుకు మనం వేసుకునీ పూసుకున్న ఆలోచనలనుంచి స్వేచ్ఛ, ఎవరికోసమో, ఎవరిలాగానో బ్రతకటం నుంచి స్వేచ్ఛ, మనకు మన మనసుకూ నచ్చినట్టుగా ఉండటానికి కావల్సిన ధైర్యం - స్వేచ్ఛ!! 

మన మనసుకు నచ్చిన పనులు, మనకి ఆనందాన్ని ఇచ్చే పనులు – అది ఓ పుస్తకం చదవటమో, ఒక మంచి సినిమా చూడటమో, ఒక మంచి పాట వినటమో, ఒక మంచి పెయింటింగ్ వెయ్యటమో....మనకూ అంటూ ఒక వ్యాపకం.... మనకు మనం ఏర్పరుచుకుంటూ, పిల్లలకూ నేర్పిస్తూ జీవితాన్ని అనుభూతించటం ఎంతైనా అవసరం.

మన మనసులో  దాక్కున్న కాశ్మీరాలకు ఊపిరిపొయ్యటం మన పట్ల మనకు ఉన్న బాధ్యత!!

మన మనసు హాయిగా స్వేచ్ఛగా చిర్నవ్వు నవ్వేలా చేయటం మన పట్ల మనకున్న బాధ్యత!!

జీవితాన్ని అనుభూతించటం, ఆనందంగా బ్రతకటం మన పట్ల మనుకున్న బాధ్యత!!

ఏమంటారు?

నేను నేనులో లేను...

అప్పుడెప్పుడో తుషార బిందువులో -

సప్త వర్ణాలై, ఇంద్ర ధనసులోకి విరిగిన

తొలి సూర్య కిరణపు లేలేత వెలుగులో,

ఒక వెలుతురు తునకనైపోయాను.....

ఒక వర్ణాంశమై కలసిపోయాను...

ఇప్పుడు నేను నేనుగా లేను...

నేను నేనులో లేను!!!

Thank you God!!!

అప్పుడే చీకటిని చీల్చుకుంటూ వస్తున్న వెలుగు రేఖలు
 ఆకాశమే కాన్వాస్ గా,చిత్రలేఖనానికి  - చిత్రిక పట్టి మరీ  సిద్ధ పడుతున్నై.
తొలిపొద్దు ఆకాశం, వివిధ వర్ణాలతో కొత్తరోజుకి ఊపిరిపోస్తోంది.
సౌమ్యమైన , ఆహ్లాదకరమైన ఉషస్సు ప్రశాతంగా పలకరిస్తోంది !
ఆహా కాలమిలా ఆగిపోతే ఎంత బావుంటుంది ?


ఇంటి ముందు, ఆధునికతా చిహ్నాలుగా వేలాడుతున్న కేబుల్ తీగల మీద,
బారులు తీరిన ముత్యపు రాసుల్లాగా, కుదురుగా నిలిచిన వాన చినుకులపై ,
సూర్యకిరణాలు విస్ఫోటనం చెంది, హరివిల్లులై సప్తవర్ణాలతో విరిగిపడుతూ
శాండీలీర్ల తోరణాలను వెలిగిస్తున్నక్షణం!
 కేబుల్ తీగలు కనిపించవప్పుడు - కేవలం రసప్లావితమైన హృదయం తప్ప!
 సంచలిస్తున్న వెన్నెల తునకలు తప్ప !!


సాయం సంధ్యల సవ్వడులు , నిశిరాతిరి నిశ్శబ్దాలు,
వెన్నెల పరదాలతో చందమామ ఆటలు ,
విరబూసిన పూవులు,
ఎలుగెత్తి పాడే సముద్ర తరంగాలు,
రారమ్మని పిలిచే  నగశిఖాలు ....
 ప్రకృతి  అందాలన్నీ,
మనసుతో  చూడగలగటం,
ఆ  అనంత రాగాల్ని,
మనసుతో వినగలగటం,
ప్రకృతిలో తల్లీనమవగలగటం ,
అది క్షణకాలమైనా సరే -
ఎంత అదృష్టం ???

Poems that touch my heart whenever I read them……

The Road Not Taken.

Robert Frost.

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I--
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

I was always  fascinated by Frost's poetry. The way he brings nature into his poems is unique. There are forests, there is snow, there are rivers and rivulets, mountains, birch trees and swings, skies and earth. There is a strong smell of earth in his poems and it runs like a smooth undercurrent in most of his poems. I don't remember, but i think he is the forerunner of romantic poets. 

And the poem above is a pleasure to the soul. It kind of  reminds us about the fact that we are stuck to our comfort zones. We do not want to tread any path that is deviating from the one which we are used to. But what wonderful, bejeweled, extraordinary things lay on the other side, we never get to know. Life is not what we get to see in an angled sight. When we get to see only a part of the whole picture we act accordingly. In order to get the whole picture we have to come out of our comfort zones. There may be anything there - good or bad but atleast we are alive to whats happening1 We are not moving like zombies in life. In fact i remember how "Vaddera Chandidas" talks about "Asthitvam". It is simple to feel the pulse of life flowing through us. We are so preoccupied with the routines that we forget to smile from within. 

The road not taken can be as simple as loving oneself for what he or she is. It can be as simple as counting our blessings..which often go unnoticed. It can be as simple as looking at the smile on an infants face and feel the divinity flowing......

There is an element of rich abandon in this poem. I am not stuck by peer culture...I am not influenced by the mundane norms of society...I choose to take the other path which is promising because it is untrodden. The grass there has not formed into a path. It is wild filled with unknown adventure and enigma.... 

 "Then took the other, as just as fair,
  And having perhaps the better claim,
  Because it was grassy and wanted wear..."

 What a way to travel? What a way to live life. At least the audacious (if i may say so, because anything beyond normal looks audacious to normal people) fragrance of freedom inherent in the poem is a challenge to all of us. 

Probably people who are successful in life are treading these roads not taken by others. Life flows like a river. They are reaching out the horizons. They are happy within themselves...with themselves.They are celebrating every moment of their lives....

Lets celebrate every moment too!  Appreciating and being thankful to everything that life is bestowing us with. I now choose this path, to count my blessings and thank the universe for providing with such a beautiful life ....the road not taken or rather the road forgotten....


Every poem gives out different meanings to the readers. What do you think about this poem?

ఇవాళ ఆదివారం.. జనవరి ఒకటో తారీకు.....2012 !!

ముందుగా నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు. బ్లాగ్ ఎవరూ చదవరు కదా శుభాకాంక్షలు ఎవరికీ అంటే? ఏమో ఎవరైనా చూస్తారేమో , ఏమో ....గుర్రం ఎగరవచ్చు అన్నట్టు సడన్ గ బ్లాగ్ చాలామందే చూస్తారేమో??? నూతన సంవత్సరం నే బ్లాగ్గింగ్ తెగ చేస్తానేమో? నా బ్లాగ్ కి కూడా followers ఉంటారేమో? నేను నిరంతర ఆశాజీవిని ( నిరంతర వార్తాస్రవంతి లాగా   అంటారా).

జోకులు పక్కనపెడితే, నేను ఈ సంవత్సరం నా రైటింగ్ స్కిల్ల్స్ అనగా రాతకోతలు (ఏదో రాయటం అది బాగాలేదని కోయటం ఎక్కువవుతోంది ..అంతా రాత + కోత లా ఉంది తప్పితే పబ్లిష్ అన్న కీ వరకు రావట్లేదు నా ప్రయోగాలు)
ఇంప్రూవ్ చేసుకోవాలని అనుకొంటున్నాను. Let me see :))

వేదం సినిమాలో సిరివెన్నెల గారి పాట గుర్తుకొస్తోంది.

"పద పద పద పద పద
నిను నువ్వు తరుముతు పద
ఇప్పుడు కాకుంటే ఇంకెపుడు లేనట్టే
ఇక్కడనే ఉంటె ఉండీ లేనట్టే
Now or Never "

సో అలా కనీసం అప్పుడప్పుడు బ్లాగ్ చెయ్య దలుచుకున్నా. సన్నజాజి పూల పరిమళ మే పలకరిస్తుందో , Reiki energy పలకరిస్తుందో, గుభాళించే మల్లె సుగంధం పిలుస్తుందో, cooker whistle వినిపిస్తుందో, పరేషాన్ రాత్ సారీ అని ghazal వినిపిస్తుందో. ఎం ఎస్ విశ్వనాథన్ పాటలు ఎస్ రాజేశ్వరరావు పాటలు వినిపిస్తాయో....

ఇవాళ మాత్రం ఒక అద్భుతమైన poem తో ముగిస్తున్నాను.

 

A blade of grass                                                                                  K.Gibran

 

Said a blade of grass to an autumn leaf, "You make such a noise falling! You scatter all my winter dreams."
Said the leaf indignant, "Low-born and low-dwelling! Songless, peevish thing! You live not in the upper air and you cannot tell the sound of singing."
Then the autumn leaf lay down upon the earth and slept. And when spring came she waked again -- and she was a blade of grass.
And when it was autumn and her winter sleep was upon her, and above her through all the air the leaves were falling, she muttered to herself, "O these autumn leaves! They make such a noise! They scatter all my winter dreams."

  

"నిన్నటి  ఉషోదయాలు ...మొన్నటి వెన్నెల జలపాతాలూ...

 ఎక్కడికో వెళ్లిపోయాయని అనుకుంటూ ఉంటాను ...

 నా  రొటీన్ లో పడి అన్నీ కొట్టుకుపోయాయని బాధపడిపోతుంటాను. 

     మరుక్షణం ఓ చిరునవ్వులోకి  విరిగిపోతుంటాను,

     ఉషొదయాలూ, వెన్నెల వెలుగులు 

    మనసులో ఉంటే, నేనేంటి వాటికోసం ఆకాశంలో వెతుకుతున్నాను?

    అనుకుంటూ పనిలో పడిపోతాను.  "

జీవితాన్ని జీవించాలి,

జీవితాన్ని ఆస్వాదించాలి,

మనం ఎప్పుడూ ఆనందంగా ఉండాలి.

ప్రతి మనిషి కోరుకునేది అదే. కానీ కిటికిలోంచి రెండు concrete బిల్డింగ్స్ మధ్యనుంచి దోబూచులాడుతూ కనిపించే ఆకాశాన్ని మనం చూస్తున్నామా? అరె బాల్కనీ లో నుంచుని రాత్రి నిశ్సబ్దంగా ఉండే రోడ్డుని.అంతే నిశ్సబ్దంగా, నిశ్చలంగా ఉండే ప్రశాంతమైన ఆకాశాన్ని చూస్తామా ఎప్పుడైనా మనం? మన పరుగులో పక్కన నుంచున్న దేవుడుని కూడా పట్టించుకోం మనం. మనం కాస్త అగుదామా? ఆగితే ఉషోదయాలు, వెన్నెలలు కనిపిస్తాయేమో?

ఇంట్లోనే పారిజాతాలు  విరబూస్తయెమో ? మనసు  విచ్చుకుని, ఆనందాలు చిగురిస్తాయేమో? అవి మన గుప్పిట్లోనే ఉన్నాయేమో? ఇలా ఆలోచన వస్తే మనసు చిరునవ్వు లోకి సహజంగానే విచ్చుకుంటుంది. 

ఇదేదో ఆలోచించాల్సిన విషయమే సుమీ !!