ముత్యపు చిప్పలూ... మట్టి గడ్డలూ....
మొన్న పొద్దున్న ఏమైందంటే....
మొన్న పోద్దున్నా? అంతకు ముందు రోజా? నిన్నా??
వెన్, వాట్, వేర్???
మనసు ప్రశాంతంగా ఉన్నప్పుడు చక్కగా, సరదాగా ఇది రాయాలనుకున్నాను. అలా నియమాలు పెట్టుక్కూర్చుంటే
పని తెమలదు అని అర్థమైపోయింది. ఇంత హడావుడి జీవితంలో సాగర సమీరాలూ, పిల్లన గ్రోవులూ, చల్లగాలులూ అనుకుంటే ఎలా....హౌ? ఆహ, జస్ట్ హౌ?? మనమే టైమ్
చేసుకోవాలి, దానంతట అది మనకి దొరకదు..సో, నేనే ఈ
సాయంత్రం టైమ్ ని పట్టుకుని నా లాప్ టాప్ లో బంధించి మొదలు పెట్టేశా...హమ్మా, నన్ను తప్పించుకుందామనే ?
ఇంతకీ పొద్దున్న ఏమైందంటే....ఏ రోజు అని
అడక్కండి...ఇవాళ్టి పొద్దున్న అనే అనుకుందాం, ఏమంటారు??
సో, ఇవాళ్టి
పొద్దున్న ఏమైందంటే......
పొద్దున్న భయం భయం గా కాఫీ తాగుతూ, వాకిటి తలుపు
కేసి చూస్తూన్నా. భయం కాఫీ బాలేదేమోనని
కాదు, తలుపు తెరిచి ఉంటే ఏ దొంగ వాడో వస్తాడనీ కాదు. ఆరు గంటలవుతోందే, ఎక్కడా ఆ అడుగుల సవ్వడి?
ఎక్కడ ఆ పద ధ్వని ఇంకా వినిపించదు? చిన్ని కృష్ణుడి పాద ముద్రల్లా, ఆ అడుగు జాడలు మా ఇంటి ముంగిట ఇంకా పడవేం? వీనుల
విందుగా, మనసుకు చల్లగా ఆ పద సవ్వడులు ఇంకా వినిపించవేం? నా మనసు పరిపరి విధాల పోతోంది.
వస్తుందా, రాదా? అమ్మో రాదేమో? రాకపోతే ఎలా? ప్లాన్ ఆఫ్ ఆక్షన్ ఏమిటి? డిసాస్స్టర్ రికవరీ ప్లాన్ మనసులో వేసేసుకుంటున్నా. ఉన్న టైమ్ మరి
రెండున్నర గంటలే. సిక్స్ టు ఎయిట్ థర్టీ!!! ఇప్పుడు టైమ్ ఈజ్ వెరీ ప్రష్యస్. ఈవిడ
ఇంకా రాలేదంటే?? సమాధానాలు దొరకని ప్రశ్నలు
ముసురుకుంటున్నాయి.. నా ఎదురుచూపులకి
తోడుగా, మెల్లిగా కొంచం టెన్షన్ కూడా వచ్చి
చేరుతోంది.
ఇంతకీ ఎవరావిడ అంటారా? వాట్ ఆన్ ఇన్నోసెంట్ క్వశ్చెన్ అననా?
లేకపోతే వాట్ ఆన్ ఆరోగంట్ క్వశ్చెన్ అననా?లేకపోతే ఏమిటండీ ఆ
ప్రశ్న?
ఎవరావిడా? ఆవిడ ఎవరా?? అసలు అదేం ప్రశ్న???
హు, ఇలాంటి టైమ్
లో ఇలాంటి ప్రశ్నలు వేస్తే పిచ్చి కోపం వచ్చేస్తుంది నాకు. అసలు మా స్త్రీ జాతి కన్నీటిని,
కష్టాల్ని తెలుసుకునే వాళ్ళు లేకనే, ఆ కష్టాలు తీర్చే వాళ్ళు
లేకనే ప్రపంచం ఇలాగవుతోంది. ఈ టైమ్ లో స్త్రీ వాదం అంతా గిర గిరా బుర్రలో తిరుగుతుంది
నాకు. పౌరుషం కూడా వస్తుంది. ప్రపంచాన్ని, పురుష జాతిని
ప్రశ్నించేందుకు ఈటెల్లాంటి ప్రశ్నలు రెడీ అయిపోతుంటాయి బుర్రలో. బట్ దిస్ ఈజ్ నాట్
ద టైమ్ టు టాక్ అబౌట్ అల్ దిస్. సో, బాక్ టు ద పాయింట్, ఎవరావిడ అంటారా?
పొద్దున్న ఆరింటికి, ఏ
తెలుగింటి ఆడబడుచైనా ఎవరి కోసం బెంగెట్టుకుంటుంది??? మొగుడికి
కాఫీ ఇవ్వాలనో, అత్తగారికి బూస్ట్ ఇద్దామనో, పిల్లలకి కాంప్లాన్ ఇద్దామనో ఆలోచించే టైమ్ అది. కానీ
వీటిని దాటి ఇల్లాలు మనసు కల్లోల పడుతోందంటే, ఆలోచిస్తోందంటే
ఏమిటి అర్థం? ఈ బూస్ట్ కాఫీల గురించీ.. లంచ్ గట్రా గురించీ...
వీటన్నిటి గురించి నేను (ఆ మాట కొస్తే ఏ ఇల్లాలైనా సరే) ప్రశాంతంగా ఆలోచించాలంటే,
ఆవిడ, ఆ మహా ఇల్లాలు ఇంట అడుగు పెట్టాల్సిందే!! ఆవిడ నిండు
చందమామలా ఇంట అడుగుపెడితే సరి! రవితేజ అదేదో సినిమాలో అన్నట్టు గలగలలాడుతూ
లచిందేవి వచ్చినట్టుండదూ? అక్కడ లచిందేవి మబ్బుల్లోంచి వస్తే, మా లచిందేవి లిఫ్ట్ లో వస్తుంది అంతే తేడా..హి హి!!
ఇంకా అర్థం కాలా?
ఆవిడెవరో? ఆవిడ ఆవిడే! ఆవిడకి మరెవరూ సాటి రారు. అందరూ
గుర్తించిన నిత్య సత్యం ఇది. ఆవిడ వస్తే, ఇల్లూ, ఇల్లాలూ, ఇంట్లో అందరూ కళకళ లాడుతూ ఉంటారు, రాకపోతే వెల వెల బోతారు. ఆవిడ ఎప్పుడైనా ఇంటికి రావొచ్చు, ఎపుడైనా పోవచ్చు. పరోక్షంగా ఇంటిమీద ఓ అధికారం సంపాదించుకున్న ఆవిడ - ఆవిడ
ఎప్పుడొస్తే అప్పుడు, ఎంత చేస్తే అంతా....ఇంకా అర్ధం కాలేదా?? వామ్మో, మీరెవరో అమెరికా వాసులు అయ్యుంటారు. అందుకే
మీకు అర్ధం అయ్యుండదు. ఇక్కడివాళ్ళకి ఎప్పుడో అర్ధమై పోయి ఉంటుంది. ఎనీవేస్
చెప్పేస్తున్నా, అదేనండీ బాబూ ఆవిడెవరో చెప్పేస్తున్నా.., సరే సరే, ఒకే ఒకే, అంత ఉత్కంఠ
ఎందుకు? చెప్తున్నాగా, ఆవిడే....మా
పనిమనిషి, ఆవిడ గురించే ఇందాకటి నుంచి చెప్తుంటా!!!
భలేవారే, సూర్యుడు
పొడవక పోయినా పరవాలేదు, ఆవిడ రాకపోతే నాకంతా చీకటే.....”జీనా యహా మర్ నా యహా” అనో “ఇస్ కోహి
జీనా కేహెతే హైతో, యూ హీ జీలెంగే, ఉఫ్ న కరెంగే, లబ్ సీలెంగే, ఆంసూ పీలెంగే..” అని హిందీ పాటలు పాడుకుంటూనో, “మనసున కెన్నో మార్గాలు,
కనులకు ఎన్నో స్వప్నాలు, ఎవరొస్తారో,
ఎవరుంటారో, ఎమౌనో మన కలలూ”, అని తెలుగు
విషాద గీతాలు పాడుకుంటూనో సింక్ దగ్గర
గిన్నెలు తోముకుంటూ దినచర్య మొదలుపెట్టాలి. నాకది అస్సలు ఇష్టంలేదు స్మీ....
నా నోములు ఫలించి ఆవిడ వచ్చేస్తుంది....6.30. ఇంకా
ఆశ వీడలేదు నేను. కాకపోతే అవసరమైన నాలుగు గిన్నెలూ కడిగి కుకర్ స్టవ్ మీదకి
ఎక్కించి వంట పనిలోకి దిగిపోయాను. ఇప్పటికే ఎదురుచూపుతో కొంత టైమ్ వేస్ట్
అయ్యింది. చెప్పాగా ఇప్పుడు టైమ్ ఈజ్ వెరీ ప్రష్యస్. ఒక రోజుకి సరిపడే పనులు రెండు
గంటల్లో చెయ్యాలి కదా..మనదంతా జెట్ స్పీడ్. అంతా చక చకా అయిపోవాల్సిందే (యు హవ్ టు ఫినిష్, యు డోంట్ హవ్ ఎ ఛాయిస్
దేర్, అని కూడా మనం దీన్ని తర్జమా చేసుకోవచ్చు).
పేపర్ చదువుతూ క్రీగంట నన్ను గమనిస్తున్నారు
శ్రీవారు. ఆ చూపులను నేనూ గమనించాను. అందులో రెండో విడత కాఫీ ఆడిగే సమయమిదేనా, అడగొచ్చా, కూడదా అన్న మీమాంస కించిత్తు కనిపిస్తోంది. నేనేమన్నా ఆ చూపు లోని భావాన్ని
అర్ధం చేసుకుంటనేమోనని, అడక్కుండానే ఓ కప్పు చిక్కటి ఫిల్టర్
కాఫీ పట్టుకొస్తానేమోనని ఆయన దురాశ. మా ఆయన కాఫీ గత ప్రాణి అని తెలిసిన అత్తయ్య
ఆయన అవస్థ గ్రహించి, వంటింట్లో నా నడకలోని స్పీడూ, పనిలో తొందరతో కూడిన విసురూ కూడా గ్రహించి, “ఇలాంటి టైమ్ లో కాఫీ అడుగుతే, విడాకులు ఇస్తానంటుంది
అదేదో సినిమాలో, ఊరుకో, ఇది రెండో కాఫీ
అడిగే టైమ్ కాదు” అని చప్పరించేశారు, మనవడికి
తో పాటూ తానూ బూస్ట్ చప్పరిస్తూ. వాళ్ళిద్దరికీ తెలుసు, టైమ్
కి ఓ నిమిషం అటు ఇటూగా నేను ఎలాగూ కాఫీ ఇచ్చేస్తాననిన్నీ,
అది నా వీక్నెస్ అనిన్నీ!!!
వంట అల్మోస్ట్ అయిపోయింది. పిల్లవెధవ స్కూల్ బాగ్
సర్దాలీ, అందరికీ లంచ్ బాగ్గులు సర్దాలి, నేను ఆఫీస్ కి ఏ డ్రెస్ వేసుకోవాలో చూసుకోవాలి,
అత్తయ్యకి గోధుమ రవ ఉప్మా చేసిపెట్టాలి. టైమ్ 7.30 అవుతోంది. ఇంకో గంటలో వీడి
స్కూల్ బస్సు వచ్చేస్తుంది...హడావుడిగా ఉంది...హైరానగా ఉంది...(బై ద వే, సెకండ్ కాఫీ ఎప్పుడో డెలివర్డ్)!! ఇంట్లో మార్నింగ్ డెడ్ లైన్స్ మీట్
అవటం, ప్రాజెక్ట్ డెడ్ లైన్స్ మీట్ అవటం కన్నా కష్టం. అక్కడ
ఫోకస్ ఒక ప్రాబ్లం మీదే. ఇక్కడ అలాక్కాదే..మల్టీ టాస్కింగ్ ఆయే!!! ఇంత హడావుడిలోను
అనుకున్న పాటలు, విషాద గీతాలు మర్చిపోయి నాకు తెలీకుండానే
భానుమతి గారు పాడిన “ఎందుకే నీకింత తొందరా” హమ్ చేసుకుంటూ, ఆ పాట తాలూకు ఉత్సాహం నాకు
తెలీకుండానే ఫీల్ అవుతూ, ఉత్సాహంగా పని చేసేసుకుంటున్నాను “ఆ తోట, ఆ తోపు, ఆకుపచ్చని గూడు, ఆ వంక నెలవంక అన్నీ ఉన్నాయిలే” అనటంలో ఎంత పాసిటీవ్
ఫీలింగ్ ఉందో? ఎన్నిసార్లు అనుకున్నా ఓ అద్భుతమైన అనుభూతి
కలుగుతుంది. ఇంత హడావిడిలో ఈ కళా పోషణ ఏంటి అంటారా? ఏం
చేస్తాం, కవి గార్ని, కంపోసర్ని,గాయనిని అనాలి...ఇంత అద్భుతమైన పాట ఇచ్చినందుకు. మధ్య నన్ను ఆడిపోసుకోటం
ఎందుకు? “మేరా దిల్, మచల్ గయా తో, మేరా క్యా కుసూర్ హై??” (రఫీ పాట గుర్తొచ్చిందా? “ఆప్
కీ హాసిన్ రుఖ్ పే, ఆజ నయ నూర్ హై”
సూపర్బ్ సాంగ్ అది!!! .....పిడకల వేట!!!)
అసలు ఇలా హమ్ చేసుకుంటూ పనిచేసుకుంటే పని చాలా
ఉల్లాసంగా చేసుకుంటాం. పని కూడా చులాగ్గా అయిపోయిన్నట్టు ఉంటుంది. ఇది నేను
కనిపెట్టిన సత్యం ప్లస్ నేను వాడే చిట్కా కూడా!! అయితే మనం గట్టిగా గొంతెత్తి పాడి
ఇంట్లో హర్మనీని దెబ్బతీయకూడదు సుమీ. సుతి
మెత్తగా హామ్ చేసుకోవాలి అంతే. మన గొంతు మనకి వినిపిస్తే
చాలు. పాట పాడుతూ పరిసరాల్ని మర్చిపోయి గొంతెత్తి పాడితే జరిగే ప్రమాదాలకి పూర్తిగా మనదే
బాధ్యత కాబట్టి మనం జాగ్రత్తగా గొంతుని అదుపులో పెట్టుకోవాలి... ఇది థంబ్ రూల్! లేకపోతే(దాష్టికపు
మనుషులు ఇంట్లో ఉంటే), ఇంట్లో యుద్దాలు జరగొచ్చు, పిల్లలు భయపడొచ్చు, పసిపిల్లలు చెప్పుకోలేక
గుక్కపట్టి ఏడవ వచ్చు..కొండొకచో పక్కింటి వాళ్ళూ మనపై దాడికి దిగవచ్చు...కాబట్టి, ఇంట్లో వారి ఆరోగ్య, శాంతి భద్రతల దృష్ట్యా మన
జాగ్రత్తలో మనం ఉండాలి.
ఇంతలో(టైమ్ ఎనిమిది గంటలవుతోంది) కంచు కంఠం తో “వచ్చేశానమ్మగోరూ కాసింత ఆలీసం అయిపోనాది”
అంటూ రైట్ రాయల్ గా మా లచిందేవి వచ్చేసింది. మా పనమ్మాయి పేరు అదే. నా మొహం
కలువపువ్వులా విచ్చుకుంది...అమ్మయ్య, సాయంత్రం ఆఫీసు నుంచి వచ్చాక ఇల్లు చిమ్మి, తుడిచి, (బట్టలుతకడం పోస్ట్ పోన్ చెయ్యొచ్చు)
గిన్నెలు చచ్చినట్టు తోముకోవాలే అని బెంగ పెట్టుకున్న నాకు మినిమమ్ గా కావల్సిన
గిన్నెలు తోముకునే పనితో తెమిలిపోయింది అన్న సంతోషంతో. “సంతోషమేల
సంగీతమేల పొంగి పోరలేను మనసీవేళా” అని పాడుకుంటూ కమ్మటి కాఫీ
మూడో విడత మా ఆయనకి ఇచ్చేశాను..బోనస్గా !!! ఇల్లంతా నా నవ్వులతో కలిసి నవ్వుల
పువ్వులే....
అత్తయ్య నేను కష్టపడ్డానని (మరి వంటకి కావల్సిన
గిన్నెలు తోముకున్నాను కదా), మా ఇద్దరికీ లంచ్ పాక్ చేసి
పెట్టారు. ఝామ్మని బైక్లో మా వారితో కలిసి
ఆఫీసుకు వెళ్తునప్పుడు మావారు నాకు కాంప్లిమెంట్ కూడా ఇచ్చారు, “పాపం ఇవాళ
నీకు పనిఎక్కువైంది రాజీ” అని. లచిందేవి రావటం ఒక అదృష్టమైతే, నేను కష్టపడ్డాను అని గుర్తెరిగి లంచ్ పాక్ చేసిన అత్తయ్య, ఇవాళ బస్లో వద్దు నేను దింపుతాను నిన్ను అని మరీ,
ఆఫీస్ దగ్గర దింపి కష్టాన్ని పంచుకున్న శ్రీవారూ...
ఇప్పుడిలా తాపీగా కూర్చుని పొద్దుటి గురించి
ఆలోచిస్తేనాకు చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. లచిందేవి రాలేదన్న చిరాకు, ఆ చిరాకులో, ఇన్ని పనులెలా అన్న టెన్షన్…అన్నీ తుడిచేశారు వీళ్ళిద్దరు...తమకు తోచిన సహాయాన్ని అందించి. ప్రతిరోజూ
జరిగే సంఘటనలే. కోపాలూ, తాపాలు, విసుగులూ విసుర్లూ, మట్టిగడ్డల్లా ఏరేసి, ముత్యాల్లాంటి మనసుల్ని గుర్తెరగటమే కదా జీవితం!!!
