చికెన్ సూప్...

‌‘చికెన్ సూప్ ఫర్ ద్ సోల్’  ..నాకు చాలా ఇష్టమైన కథల సీరీస్.

ఆ పుస్తకాన్ని నా చేతిలో చూసి, ఇలాంటి సెంటిమెంటల్ స్టఫ్ నాకు చిరాకు అన్నవారు ఉన్నారు.

జీవితం ఎప్పుడూ సమస్యలతో నిండి ఉంటుంది. ఆ సమస్యలని మనం గుర్తించి స్పందించినట్టుగా, జరుగుతున్న మంచిని గమనించటం, అస్వాదించటం అంత సులభంగా జరగదు అనుకుంటాను. ఈ కథల సిరీస్ అంతా అలాంటి చిన్నచిన్న అద్భుతాల  (మంచి, మానవత, స్నేహం, కలలని సాకారం చేసుకోవటం వగైరాలు - చాలా మటుకు వాస్తవంగా జరిగిన సంఘటనలే) గురించి చెబుతూ, మనల్ని కూడా అలాంటి వాటిని గుర్తుచేసుకొమ్మనీ, గుర్తించమనీ చెప్తున్నట్టుఅనిపిస్తుంది. అందులో నాకు నచ్చిన ఒక చిన్న కథ తెలుగులో...ఇది మక్కీకి మక్కి అనువాదం కాదు.

లెట్ అజ్ రిమెంబర్ సమ్ గుడ్ థింగ్స్ అబౌట్ లైఫ్!!

ద డొనేషన్ బాక్స్

మూడునెలలు కష్టపడ్డాను. నా సమ్మర్ సెలవుల్లో బేబీసిట్టింగ్ చేసి మరీ సంపాదించిన డబ్బుతో కొన్న డ్రెస్ అది.

**

మొదటిసారి ‘టీన్’ మేగజైన్ లో చూసినప్పుడు ఎంతో బావుంది అనిపించింది.

"నాకిది కొనిపెట్టవా!" అని అమ్మని అడిగితే, "అది ఒక్కటీ కొనే డబ్బుతో, నీ డ్రెస్సులు అన్నీ కొనొచ్చు తెలుసా?" అంది అమ్మ.

 ప్చ్, ఉండబట్టలేక అడిగాను కానీ నాకూ తెలుసు, అంత ఖరీదైన డ్రెస్ కొనలేమనీ, అడక్కూడదనీ.

అయినా నా  మనసంతా దానిమీదే. "ఆ బ్రాండ్ డ్రెస్సులు అన్నీ అంతే. ఖరీదే. మాకు అందుబాట్లో ఉంటే ఎంత బావుండేది. కొన్ని కొన్ని అంతే... చూసి ఆనందించాల్సిందే" అనుకున్నా.

నా మనసు తెలుసుకుందేమో అమ్మ "సరే ఒక పని చెయ్యి. నేను కొంత డబ్బు ఇస్తాను. మిగతాది నువ్వు సెలవుల్లో ఉద్యోగంచేసి సంపాదించు. అప్పుడు కొనుక్కో"  అంది మధ్యేమార్గంగా.

**

సెలవుల్లో తెలిసినవాళ్ళ పాపను చూసుకున్నాను. నా మూడు నెలల సంపాదనకిఅమ్మ ఇచ్చిన డబ్బులు కలిపి మొత్తానికి డ్రెస్ కొన్నాను.

నా మొదటి సంపాదన. నాకు చాలా నచ్చిన డ్రెస్. ఒకసారి వేసుకుని చూసుకుని మురిసిపోయాను. సరిగ్గా అతికినట్టు ఉంది. నా సంతోషానికి హద్దులు లేవు. అమ్మా, నాన్నా తెగ ముచ్చటపడ్డారు నన్ను చూసి. స్కూల్ రీఓపెనింగ్ రోజున నేను ఆ డ్రెస్ వేసుకెళ్ళటానికి అందరం తీర్మానించుకున్నాం.

**

స్కూల్ తెరిచేలోపల నేనూ అమ్మా కలిసి నా రూం మొత్తం సర్దేసాం. బోలెడంత పనైంది. పాత పుస్తకాలూ, పనికి రాని పెన్నులూ, పెన్సిల్సూ, రబ్బర్లూ, బాగ్‌లూ, చిన్నగా అయిపోయిన షూస్, సాక్స్, పొట్టిగా అయిపోయిన బట్టలూ అన్నీ తీసి, పడేయాల్సినవి పడేసి మిగితావి డొనేషన్  షాప్‌లో డొనేట్ చేసేసాం.  రూమంతా నీట్‌గా సర్దుకుని తయారుగా వున్నాను. ఎప్పుడెప్పుడు స్కూల్ తెరుస్తారా, ఎప్పుడెప్పుడు నా కొత్త డ్రెస్ వేసుకుందామా అని తెగ ఆత్రంగా ఉంది నాకు.   అందరూ పొగిడేస్తారు నన్నూ, నా డ్రెస్సునూ!!

**

మొత్తానికి స్కూల్ తెరిచే ముందు రోజు సాయంత్రం అన్ని రెడీ చేసుకుంటున్నాను. కొత్త బాగ్,

పుస్తకాలు సర్దుకుని, డ్రెస్ కోసం చూసాను. ముందుగా టాప్ తీసుకుని, దానికున్న టాగ్ తీసి చూసుకున్నాను. ఎంత బావుందో. మూడు నెలల సంపాదన, కష్టం మరి. స్కర్ట్ కోసం చూసాను. హాంగర్ కి తగిలించి లేదు. మడత పెట్టానేమో అని చూసాను. కనిపించలేదు. కొంచెం అయోమయంగా అరలో ఉన్న బట్టలన్నీ చూసాను. లేదు. ఇంకెక్కడ ఉంటుందబ్బా? ఈ రూమ్ సర్దడంలో ఎక్కడన్నా పెట్టానా? అన్నీ వెతికాను.

ఎక్కడా లేదు.

అమ్మా, నాన్నా , నేనూ ఇల్లంతా వెతికాము.

ఇంట్లో ఎక్కడా లేదు.

నాకు ఏడుపు ఒకటే తక్కువ. ఎంత వెతికినా దొరకకపోవటం ఏమిటి? అలా ఎలా పోయింది? కనీసం టాగ్ కూడా తీయలేదు. టాప్ ఉంది. మరి స్కర్ట్ ఏమయినట్టు?

నిస్సత్తువగా అనిపించింది. బాధతో నిండిపోయింది మనసు.

**

తోచిన డ్రెస్ వేసుకుని స్కూల్‌కి వెళ్ళాను. అస్సలు ఉత్సాహంగా లేదు. ఎన్ని కలలు కన్నాను ఈ రోజు గురించి? ఎలా రావలసినదాన్ని, ఎలా వచ్చాను?  ఈలోగా కొత్తగా చేరిన అమ్మాయి పరిచయం అయ్యింది. అన్యమనస్కంగా ఉన్న నాకు, నా స్కర్ట్ గురించే ఆలోచిస్తున్న నాకు, ఆ అమ్మాయి వేసుకున్న స్కర్ట్ చూస్తే షాక్ కొట్టినట్టు అయ్యింది. అది నేను ముచ్చటపడి కొన్న స్కర్ట్ లాంటిదే. అదే రంగు... అదే... అందరూ ఆ అమ్మాయి స్కర్ట్‌ని తెగ మెచ్చుకుంటున్నారు.

నేను మెల్లిగా ఇబ్బందిగా "ఇదీ, ఈ స్కర్ట్..." అన్నాను.

"బావుంది కదా, ఈ డ్రెస్ ఒక మాగజైన్‌లో చూసాను. ఇలాంటిది నాక్కూడా ఉంటే ఎంత బావుంటుందో అనుకునేదాన్ని" అంది ఆ అమ్మాయి తన స్కర్ట్‌ని ముచ్చటగా చూసుకుంటూ. 

"అవును. చాలా బావుంది. ఎక్కడ కొన్నారు?"  అన్నాను.

"కొనలేదు. నేనూ, అమ్మా ఇద్దరం కలిసి సంపాదించే డబ్బు ఇంటి ఖర్చులకే సరిపోవటం లేదు. ఇంక ఇలాంటివి కొనటమా?" అంది ఆ అమ్మాయి.

"మరీ.." నాకర్ధం కాలేదు.

"నిన్న డొనేషన్ షాప్ దగ్గర బాక్స్ తీసుకుంది అమ్మ. మాకు చాలాసార్లు డొనేషన్ బాక్సే ఆధారం." ఆ అమ్మాయి కళ్ళలో విచారం తొంగిచూసింది.

"డొనేషన్ షాప్‌లో డొనేషన్ బాక్సా?" నాకేమీ అర్థం కావటం లేదు.

"నీకు తెలుసా, ఆ డబ్బాలో అన్నిటికంటే  పైన ఈ స్కర్ట్ నీట్‌గా మడిచిపెట్టి ఉంది. కనీసం టాగ్ కూడా తీయలేదు. స్కర్ట్‌ని చూడగానే ఆశ్చర్యం వేసింది. నాకు ఇష్టమైన స్కర్ట్ ఎలా ఇందులో? ఎవరు పెట్టి ఉంటారు? వారెవరైనా కానీ, చాలా మంచిమనసు ఉన్నవారు కదా? నాకు కావలసింది తెలిసినట్టుగా! అదీ కొత్త డ్రెస్! అమ్మ చెప్పేది నిజమే- దేవుడు ఎప్పుడూ ఒక కంట మనల్ని కనిపెడుతూనే ఉంటాడు." ఆ అమ్మాయి ఉత్సాహంగా చెప్పుకుపోతూ ఉంది. 

ఆ ఉత్సాహాన్నీ, ఆనందాన్నీ చూస్తున్న నాకు ఏమనాలో తెలియలేదు. అసలు నేనెలా ఆ స్కర్ట్‌ని డొనేషన్ బాక్స్‌లో వేసాను? టాగ్ కూడా తీయకుండా కొత్త డ్రెస్, కావాలని కొనుక్కున్న డ్రెస్, ఎలా అందులో వేశాను?

**

"ఒకసారి మా ఇంటికి వస్తావా?" అని అడిగాను

"ఎందుకు?" అంది.

సంతోషంగా ఉన్న తనని చూస్తూ, "ఆ స్కర్ట్ తాలూకు టాప్ మా ఇంట్లో ఉంది, నీకు అభ్యంతరం లేకపోతే నీకిద్దామనీ-" అన్నాను నేను స్థిరమైన నవ్వుతో.

***

ఈ నెల నేను చదివిన పుస్తకాలు

‌
ఈ నెల నేను చదివిన పుస్తకాలు ఎంత విభిన్నమైనవో అంత అద్భుతమైనవి కూడా! అందుకే పుస్తకాలంటే నాకిష్టం!
‌
ఫిక్షన్‌కంటే కూడా నాన్-ఫిక్షన్ చదవడం నాకు ఎక్కువ ఇష్టం. రకరకాల వాస్తవాలని తెలియచెప్పి, నాక్కనబడని చరిత్రనీ, జీవితాల్నీ పరిచయం చేస్తాయి ఈ పుస్తకాలు. నేను చదివిన పుస్తకాల పరిచయం - చాలా సంక్షిప్తంగా - ఇక్కడ:

1) Never Let Me Go - Kazuo Ishiguro (2005)
ఈ పుస్తకం 2005 బుకర్ ప్రైజ్ కి,  నేషనల్ బుక్ క్రిటిక్స్ సర్కల్ అవార్డ్ కి నామినేట్ అయ్యింది.
‌
అవయవ దానం చెయ్యటానికి పెంచబడ్ద అనాథ (మూలాలు తెలీవు మనకి, పిల్లలకి కూడా) పిల్లల గురించిన కథ ఇది. ఎలా వారు తమదైన ఒక లోకంలో (స్కూల్‌లో) పెంచబడతారూ; ఎలా కేరర్స్‌గా, ఆ తరవాత డోనర్స్‌గా మారతారూ, ఈ లోపల ఆ ప్రపంచంలో జరిగే ప్రేమలూ, ప్రేమ వైఫల్యాలూ, తమ మూలాల గురించిన తపనలూ, వెతుకులాటలూ, ఆకర్షణలూ, ఆనందాలూ, స్నేహాలూ, విషాదాలూ - మనల్ని ముంచెత్తుతాయి .  అప్పుడప్పుడూ రచయిత ఆవిష్కరించే జీవిత సత్యాలూ మనల్ని ఆవరిస్తాయి. అన్నిటికంటే విషాదం, వీళ్ళ జీవితం కేవలం అవయవ దానానికే పరిమితం అవటం, అంతకు మించిన జీవితం ఉందని వీరికి తెలియకపోవటం. టీచర్లూ చెప్పరు. ఏదో ఉందని తెలుసు, అదేమిటో తెలీదు. పుస్తకం పూర్తికాగానే, జీవితం అందరూ ఆనందంగా జీవించటానికి అయినప్పుడు, కొంతమంది సమిధలుగా మారటం సమాజపు నైతికతా? అన్న ప్రశ్న మనకు రాక మానదు, మనసు భారం కాక మానదు.
‌
‌
2) Hourglass : Time, Memory, Marriage - Dani Shapiro (2017)‌
Memoir - ఇది రచయిత్రి తన 18 ఏళ్ళ వైవాహిక జీవితం లోని అంశాలను గురించి రాసుకున్న జ్ఞాపకాలు.
‌
సమయంతో పాటూ వివాహ బంధంలో చోటు చేసుకునే మార్పులూ, కలిగే పరిణామాలూ, కలిసి చేసే ప్రయాణం లో ఎంత మనం పొందుతున్నాం, ఎంత మనల్ని మనం కోల్పోతున్నాం అన్న విషయాల గురించి తనదైన పద్దతిలో అతి సూక్ష్మమైన పలు అంశాలను స్పృశిస్తూ, గుర్తు తెచ్చుకుంటూ రచయిత్రి అంటారు ఒకచోట : "What must we summon and continue to summon in order to form ourselves toward, against, alongside another person for the duration? To join ourselves to the unknown? What steadfastness of spirit? What relentless faith?" ఎంతో అందంగా కనిపించే ఈ అతి ముఖ్యమైన బంధం రకరకాల పరిస్థితులని తట్టుకుని నిలబడాలంటే ఎంత మానసిక సమతుల్యత, నమ్మకం, అర్థం చేసుకునే లక్షణం, సర్దుబాటు మనస్తత్వం అవసరమో అలోచింపజేసే పుస్తకం.
‌
‌
3) మా నాయన బాలయ్య - వై బి సత్యనారాయణ (2013)
తన తండ్రి గురించీ తమ కుటుంబం గురించీ రచయిత వై బి సత్యనారాయణ గారు రాసిన ఆత్మకథ. ఇంగ్లీష్ నుంచి పి. సత్యవతి గారి అనువాదం.
‌
ఒక అనూహ్యమైన జీవిత కాలపు చరిత్ర. వివక్షకు గురైన ఒక వ్యక్తి యొక్క  స్వాభిమానం, పట్టుదల, ఆత్మవిశ్వాసం, అలుపన్నది ఎరుగని ప్రయత్నం, లక్శ్యసాధనే జీవిత ధ్యేయం -  వెరసి ఒక ఉన్నతమైన లక్ష్యం - వీటన్నిటి కలబోతే ఈ పుస్తకం. జీవితంలో అత్యంత వ్యతిరేకమైన పరిస్థితులని ఎదిరించి అనుకున్నది సాధించటం ఎలా అని సాధికారికంగా చూపించిన పుస్తకం. ఒక వ్యక్తిత్వం మానవీయ విలువల కలబోతతో ఎలా పూర్ణత్వం సంపాదించుకుంది అని చెప్పే పుస్తకం. Inspiring indeed!
‌
‌
4) Between The World and Me  -  Ta-Nehisi Coates (2015)
నేషనల్ బుక్ అవార్డ్ ఫర్ నాన్ ఫిక్షన్ 2015 విజేత; పులిట్జర్ ప్రైజ్ ఫర్ జనరల్ నాన్ ఫిక్షన్ 2016 కి నామినేషన్.
‌
ఇది రచయిత తన టీనేజ్ కొడుకుకి రాసిన లేఖ. అమెరికాలో ఒక నల్లజాతీయుడిగా బ్రతకటం గురించిన పుస్తకం. తన జీవితంలో కొన్ని విషయాలను తీసుకుని వాటినుంచి ఇంకా పూర్తిగా మారని ప్రస్తుతాన్ని అధ్యయనం చేసే ప్రయత్నం.  కదిలించి, కుదించి కూలేసే పదునైన భాష రచయిత సొంతం. ఎక్కడైనా ఎవరైనా వివక్షకు గురి అవటం దారుణం. ఆఫ్రికా నుంచి తీసుకొచ్చి, అమెరికా వారసత్వం ఇచ్చి, తోటి మనిషిగా మాత్రం గుర్తించకపోవడం ఇంకా దారుణం. కేవలం తమ శరీరాన్ని రక్షించుకోవటం కొసం ఎన్ని అగచాట్లు పడాలో చెప్తూ : "Not being violent enough could cost me my body. Being too violent could cost me my body." అంటారు రచయిత. ఇంత నెగటివ్ పరిస్ఠితిలోనూ తన భావ ప్రకటనకు తనే సంకెల వేసుకోకుండా, వెరవకుండా ముందుకు నడుస్తున్న రచయితకు జోహార్లు!
‌
‌
5) The Fire Next Time - James Baldwin (1963)
పైన చెప్పిన Ta-Nehisi Coates పుస్తకానికి ఇది ఇన్‌స్పిరేషన్ అంటే చదివాను.
‌
ఇందులో మొదటి భాగం - 'My Dungen Shook' - బాల్ద్విన్ తన అల్లుడికి రాసిన ఉత్తరం. చాలా నిష్కర్షగా రాసిన ఉత్తరం. నల్లవారి అణచివేత, వాటి వెనక ఉన్న తెల్లవారి రాజకీయ చతురత; దానిని మానసికంగా ఒప్పుకోకూడదూ, అలాగని సం‍యమనం వీడకూడదు అని చెప్పే రచన. భాష ఇంత తేలిగ్గా, ఇంత స్పష్టంగా, అర్థవంతంగా వాడటం చూస్తే  వీళ్ళు ఇంత అరాచక పరిస్థితుల్లో కూడా ఇంతలా ఎలా చదువుకున్నారు అని అనిపించక మానదు. ఒక నాన్-ఫిక్షన్ రచనని కూడా వదిలిపెట్టకుండా చదివింపచేసేటట్టుగా రాయటం - చాలా గొప్పవిషయం.
‌
‌
6) Hunger : A Memoir Of (My) Body - Roxane Gay -2017
జూన్ 2017 లో విడుదలైన ఈపుస్తకం కూడా ఒక జ్ఞాపకాల మాలిక. మెమ్‌వా (Memoir).
‌
ఈ రచయిత్రి ప్రస్తుతపు బరువు సుమారు 400 పౌండ్లు! తన శరీరం లావుగా ఎందుకుందో, ఎందుకు అలా ఉంచుకుందో, దాని వెనక తనను హింసించే సామూహిక అత్యాచారపు నీడలు ఏమిటో, ఇవేమీ తెలియని ప్రపంచం తనని ఎన్ని ఇబ్బందులకు గురిచేసిందో మనకు చెప్తారు రచయిత్రి. జీవితపు లోతుల్లొకి వెళ్ళి, మళ్ళీ పైకి తేలిన ఒక స్త్రీ కథ ఇది. ఆత్మన్యూనత, ఆత్మాభిమానం, ప్రతి విషయం‌లోనూ, ప్రతి క్షణం వెంటాడి వేధించే ఒబేసిటీ, దానివెనక ఉన్న ఆత్మక్షోభ! పుస్తకం పొడుగునా అంతర్లీనంగా ఒక ఆశావహ దృక్పథం కనిపిస్తుంది. అవసరం అయినప్పుడు సహాయం కోరటానికి జంకకూడదనీ, మన తల్లిదండ్రుల దగ్గర మన భయాలనీ, ఆవేదనలనీ చెప్పుకోవాలనీ, సమా‌జం‌లో ఒక వ్యక్తికి ఇవ్వవలసిన గౌరవం రూపాన్ని బట్టి కాదూ వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టి అనీ మరోసారి గుర్తు చేస్తారు రచయిత్రి.
‌
‌
7) Death in the Clouds - Agatha Christie
 ఆహా... ఈవిడ పుస్తకం ఏదైనా సరే కింద పెట్టలేం కదా! సీరియస్ పుస్తకాల మధ్య ఓ ఆటవిడుపు...
‌
‌
8) Marlena - Julie Buntin (2017)
ఇద్దరు టీనేజ్ అమ్మయిల మధ్య స్నేహం. ఇద్దరూ డ్రగ్స్‌కి బానిసలవటం, ఒకరు చనిపోవటం, వేరొకరు కష్టపడి డ్రగ్స్ నుంచి బయట పడి మామూలు జీవితం గడపటానికి చేసే కృషి. చాలా అలజడికి గురిచేసే నవల. ఎంత మంది ఈ ఉత్పాతానికి బలి అవుతున్నారో, ఎన్ని  జీవితాలు చిన్నాభిన్నం అవుతున్నాయో అన్న అలజడి కలుగుతూ ఉంటుంది...
‌
**
‌
మరికొన్ని నెలలు సెలవుమీదే ఉంటాను కాబట్టి, ఇలాంటి పరిచయాలు మరికొన్ని నెలలపాటు మీకు తప్పవని నాకు అనిపిస్తోంది! :D

నాకు నచ్చిన పుస్తకం - "Hour Glass - Time,Memory Marriage" (2017) By Dani Shapiro

‌

‌
Hour Glass - Time,Memory Marriage (2017)
By Dani Shapiro
‌
డానీ షపీరో అనే అమెరికన్ రచయిత్రి, ఇప్పటివరకూ అయిదు నవలలూ, రెండు మెమాయిర్స్ రాసారు. ఆత్మకథల వరసలో ఇది మూడో తాజాపుస్తకం.
‌
తన 18 యేళ్ళ వైవాహిక జీవితం, అందులోని ఒడిదుడుకులు; పరిస్ఠితుల్లో, వ్యక్తుల్లో, వ్యక్తిత్వాల్లో కలిగే మార్పులూ -  వీటన్నింటి గురించి నిజాయితీగా రాసిన పుస్తకం ఇది. ఒకరికొకరు అన్న నేపథ్యంలో, భార్యా భర్తా  ఇద్దరూ ఎంత జీవితాన్ని, వ్యక్తిత్వాన్నీ కోల్పోతారు? ఎంత మార్పుకు గురౌతారు? తమలో కలిగిన మార్పునీ, అవతలి వ్యక్తిలోని మార్పునీ ఎలా తీసుకుంటారు?  జీవితంలో సమస్యలు ఎదురైనప్పుడు ఎలా ఒకరికొకరు ధైర్యాన్నిచ్చుకుంటారు?  తలిదండ్రులు, అత్తామామలు, భయాలూ, కష్టాలూ, ఆనందాలూ, అనారోగ్యాలూ, చావూ, పుట్టుక, గెలుపు, ఓటమి, దైనందిన జీవితం - ఇవన్నీ కలగజేసే ఉద్వేగాల, వైరాగ్యాల, అనుభూతుల శకలాలు మనస్సుకీ బుద్ధికీ ఎలాంటి పరిణతిని లేక సంయమనాన్నీ కలగజేస్తాయి అన్న చర్చకు తెరలేపటం బావుంది. పుస్తకంలో ఒకచోట ఒక చక్కటి ప్రస్తావన తెస్తారు రచయిత్రి : "What must we summon and continue to summon in order to form ourselves toward, against, alongside another person for the duration? To join ourselves to the unknown? What steadfastness of spirit? What relentless faith?"
‌‌
కుటుంబంలోని  అత్యంత ముఖ్యమైన వ్యక్తులు, తలితండ్రులు, భార్యాభర్తలూ, పిల్లలూ - ఒకరికొకరు ఎంత తెలుసు? అంతెందుకు - మన గురించి మనకు ఎంత తెలుసు? మనలో మనం ఎన్ని రూపాలు ధరించి ఉన్నాం? మనలో మనం ముక్కలుగా, ఎన్ని రకాలుగా విడిపొయి ఉన్నాం? ఒకప్పటి మనకి, ఇప్పటి మనకి మధ్య  కరిగిపోయిందేమిటి, మిగిలింది ఏమిటి? ఈ రెంటికీ వంతెనలా ఉన్న మనుషులూ, పరిస్థితులూ, ఆ ఛాయా చిత్రాలూ ఎన్ని మరుపు తెరలలోకి జారుకున్నాయి? మనం మనలా ఎంత మిగిలాం, ఎంత మార్పుకు గురి అయ్యాం లాంటి మౌలిక ప్రశ్నలు మనకు ఎదురౌతాయి ఈ పుస్తకంలో.

"I am on my chaise, journals all over the floor, trying to gather my whole lost tribe of selves around me." - కోల్పోయిన రూపాలని పోగేసుకోవడం కూడా, ధరించబోయే రూపాలకి కొంత శక్తినీ, స్థైర్యాన్నీ, ఆలోచననీ కలగజేస్తుంది!
‌
కాకపోతే ఇది జీవిత చరిత్ర కాదు, ఒక మెమాయిర్. తన వైవాహిక జీవితంలోని కొన్ని సంఘటనలను, గుర్తులనూ కలబోసి తన ఆలోచనలను మనతో పంచుకోవటమే ఇందులో జరిగింది. రచయిత్రి తనకు తను దూరంగా నిలబడి తన జీవితాన్ని చూసే, చూపే  ప్రయత్నం బావుంది. ఆ ప్రయత్నంలో మనల్ని తనకూడా నడిపించటం, అలోచన రేకెత్తించటం బావుంది.
‌
పుస్తకం గట్టిగా వందపేజీలు కూడా లేదు. కానీ చాలా ప్రశ్నల్ని రేపుతుంది!
‌
మీరూ చదివి చూడండి! 

ఫెయిల్యూర్ ఆఫ్ కైండ్నెస్.

‌
ఫెయిల్యూర్ ఆఫ్ కైండ్నెస్.  అది చూపించవలసినచోట మనం చూపించలేకపోవడం. 


జార్జ్ సాండర్స్ (George Saunders) అనే రచయిత సిరక్యూస్ యూనివర్సిటీ గ్రాడ్యుయేషన్ సెరిమనీలో  భాగంగా విద్యార్ధులని ఉద్దేశించి చేసిన ‌ప్రసంగం‌లో వాడిన మాట అది. 


"What I regret most in my life are failures of kindness.
Those moments when another human being was there, in front of me, suffering, and I responded . . . sensibly. Reservedly. Mildly." - George Saunders


ఆయన వాడిన 'Failure of kindness' అన్న మాట రెండు రోజుల్నుంచీ నన్ను వెంటాడుతూ ఉంది. ప్రతి క్షణం నన్ను నేను ప్రశ్నించుకునేలా, నన్ను నేను గమనించుకునేలా చేస్తూనే ఉంది. అది చాలనట్టు, ఆ ప్రసంగంలో ఆయన ఉదహరించిన ఓ చిన్న సంఘటనలోని పాత్రని మన జీవితంలో మనం ఎన్నిసార్లు - అనుకోకుండా అయినాసరే - పోషించివుంటామో అన్నది మరింత కలవరం కలగజేస్తుంది. 


"బీ కైండ్" అన్న మాట కొత్తగా వింటున్నదీ కాదు, తెలుసుకున్నదీ కాదు. కానీ ఈ రచయిత మాటలు మనసుని సున్నితంగా తట్టి లేపినట్టూ, చెమరింప చేసినట్టూ అనిపించింది. మనం చేయడం మరిచిపోయిన పనిని మనకి సున్నితంగా గుర్తుచేస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది. 


చాలా చిన్న ప్రసంగం ఇది. మీకూ నచ్చుతుంది! 



https://6thfloor.blogs.nytimes.com/2013/07/31/george-saunderss-advice-to-graduates/?_r=0

నాకు నచ్చిన పుస్తకం - “DEAR IJEAWELE, OR A FEMINIST MANIFESTO IN FIFTEEN SUGGESTIONS” By Chimamanda Ngozi Adichie.

‌

“DEAR IJEAWELE, OR A FEMINIST MANIFESTO IN FIFTEEN SUGGESTIONS” 

By Chimamanda Ngozi Adichie. 

‌

అడిచీ రాసిన తాజా పుస్తకం, మరో మంచిపుస్తకం! ఇంత మంచి పుస్తకం అందరూ చదివితే బావుంటుంది అనిపించింది. 

‌

ఒక స్నేహితురాలు రచయిత్రిని, "మా అమ్మాయిని ఒక ఫెమినిస్ట్ గా ఎలా పెంచాలి?" అని అడిగిన ప్రశ్నకు ఉత్తరం రూపంలో  సమాధానమే ఈ పుస్తకం. ముందు మాటలో రచయిత్రి  అంటారు : "In response to my friend's request, I decided to write her a letter, which I hoped would be honest and practical, while also serving as a map of sorts for my own feminist thinking." 

ఇందులో నాకు నచ్చింది ఆ ప్రాక్టికల్ ఆలోచనే! 

‌

పదిహేను సూచనలు, అరవై పేజీలు మాత్రమే ఉన్న చిన్న పుస్తకం ఇది.  ప్రింట్ పెద్దది - చదవటానికి చాలా సులువుగా ఉంది. చదువుతుంటే అడుగడుక్కీ ఆగి ఆలోచించాల్సి వస్తుంది - మనం ఎలా ఆలోచిస్తున్నాం, పిల్లలకి - ముఖ్యంగా ఆడపిల్లలకి - ఏమి నేర్పిస్తున్నాం, వాళ్ళ వ్యక్తిత్వాన్నికి ఎంత మెరుగు పెడుతున్నాం అన్న ప్రశ్నలు మనల్ని కొంత అసౌకర్యానికి గురి చేస్తాయి. మనల్ని మనం మభ్యపరుచుకోలేం కాబట్టి, ఆ అసౌకర్యం! 

‌

ఓ ముప్ఫై నలభై ఏళ్లొచ్చాక, స్వతంత్రానుభవాల్లోంచి వ్యక్తిత్వాన్నీ, అస్తిత్వాన్నీ వెదుక్కునే శ్రమ లేకుండా, ఆడపిల్లలకి చిన్ననాటినుంచే ఆ విషయాలపట్ల సదవగాహన కల్పించడం అనేది నూతనతరం దంపతులు చేయాల్సిన పని అని కూడా అనిపించింది ఈ పుస్తకం చదివాక. 

‌

చాలా సరళమైన భాషలో ఒక స్త్రీ జీవితానికి పనికివచ్చే ఇన్ని విషయాలను ఇంత చిన్నపుస్తకంతో చర్చలోకి తీసుకు వచ్చిన రచయిత్రి భావదారుఢ్యానికి, భాషపై ఉన్న పట్టుకీ ఆశ్చర్యం కలిగితీరాల్సిందే!

‌

ఇది ఒక్కసారి కాదు, మళ్లీ మళ్లీ చదవాల్సిన పుస్తకం. అందరిచేతా చదివించాల్సిన పుస్తకం కూడా. 

నాకు నచ్చిన పుస్తకం - ' We Should All be Feminists' by Chimamanda Ngozi Adichie.

“....I would like today to ask that we should begin to dream about and plan for a different world. A fairer world. A world of happier men and happier women who are truer to themselves. And this is how we start: we must raise our daughters differently. We must also raise our sons differently.” - Chimamanda Ngozi Adichie.

సెలవు రొజున ఇంత మంచి పుస్తకం అమెజాన్ వారి పుణ్యమా అని అందటం, ఎంత ఆనందం! పుస్తకం చదువుతూ నచ్చిన వాక్యాలను మార్క్ చేద్దామంటే, పుస్తకం అంతా మార్క్ చెయ్యాల్సి వచ్చేలా ఉంది. ఫెమినిజం గురించి, స్త్రీ సంపూర్ణ వ్యక్తిలా జీవించాల్సిన అవసరం గురించి, అలా జీవించటానికి కావలసిన అవగాహన, సామాజిక మార్పుగురించి ఇంత సరళంగా, ప్రాక్టికల్ గా యాభై పేజీల్లో రాయటం ఈవిడకే చెల్లింది!! ఈ మార్పు సాధించాలంటే పిల్లల్ని పెంచే పద్దతి మారాలి అంటారు రచయిత్రి. పిల్లలూ పెద్దలూ అందరూ చదవాల్సిన పుస్తకం ఇది!!

Kudos to "Chimamanda Ngozi Adichie" for such a wonderful book.