Thank you God!!!

అప్పుడే చీకటిని చీల్చుకుంటూ వస్తున్న వెలుగు రేఖలు
 ఆకాశమే కాన్వాస్ గా,చిత్రలేఖనానికి  - చిత్రిక పట్టి మరీ  సిద్ధ పడుతున్నై.
తొలిపొద్దు ఆకాశం, వివిధ వర్ణాలతో కొత్తరోజుకి ఊపిరిపోస్తోంది.
సౌమ్యమైన , ఆహ్లాదకరమైన ఉషస్సు ప్రశాతంగా పలకరిస్తోంది !
ఆహా కాలమిలా ఆగిపోతే ఎంత బావుంటుంది ?


ఇంటి ముందు, ఆధునికతా చిహ్నాలుగా వేలాడుతున్న కేబుల్ తీగల మీద,
బారులు తీరిన ముత్యపు రాసుల్లాగా, కుదురుగా నిలిచిన వాన చినుకులపై ,
సూర్యకిరణాలు విస్ఫోటనం చెంది, హరివిల్లులై సప్తవర్ణాలతో విరిగిపడుతూ
శాండీలీర్ల తోరణాలను వెలిగిస్తున్నక్షణం!
 కేబుల్ తీగలు కనిపించవప్పుడు - కేవలం రసప్లావితమైన హృదయం తప్ప!
 సంచలిస్తున్న వెన్నెల తునకలు తప్ప !!


సాయం సంధ్యల సవ్వడులు , నిశిరాతిరి నిశ్శబ్దాలు,
వెన్నెల పరదాలతో చందమామ ఆటలు ,
విరబూసిన పూవులు,
ఎలుగెత్తి పాడే సముద్ర తరంగాలు,
రారమ్మని పిలిచే  నగశిఖాలు ....
 ప్రకృతి  అందాలన్నీ,
మనసుతో  చూడగలగటం,
ఆ  అనంత రాగాల్ని,
మనసుతో వినగలగటం,
ప్రకృతిలో తల్లీనమవగలగటం ,
అది క్షణకాలమైనా సరే -
ఎంత అదృష్టం ???

అనగనగా ఓ తెలుగు సినిమా ....అందులో ఓ హీరో...

అనగనగా ఓ తెలుగు సినిమా ....అందులో ఓ హీరో...

చదువు :

ఏమి ఉండదు..మహా అయితే ఏదో కాలేజీలో ఉంటాడు. ఏం చదువుతాడో మనకి తెలియదు.  కాలేజీ ఒక షూటింగ్ లొకేషన్ మాత్రమే. ముదురు మొహంతో రెండు పుస్తకాలూ చేతిలో నిర్లక్ష్యంగా పట్టుకుని తిరుగుతూ ఉంటాడు. మరి హీరోయిన్ కాలేజీ చదువు వెలగబెడుతుంది కదా..అందుకన్నమాట.  హీరోకి ఇంకా  కొన్ని లక్షణాలు ఉంటాయి.

౧. షర్టు నీటుగా టక్ చేసుకోకూడదు.

౨. షర్టు మొదటి రెండు బొత్తాలు ( వీలైతే మూడు ) పెట్టుకోకూడదు. అంటే కొంచం రౌడి లుక్ ఉండాలన్నమాట.

౩. జుట్టు సరిగ్గా దువ్వుకోనక్కర్లేదు. చింపిరిగా ఉంటే మరి మంచిది.

౪. కొంచం మాసిపోయిన jeans ప్యాంటు, లేదా లూస్ గా నడ్డి మీదనుంచి ఈ  క్షణమో మరు క్షణమో జారిపోయేలా 

ఉండాలి. దానికి బోలెడన్ని జోబిలు ఉండొచ్చు ఉండకపోవచ్చు.

౬. షూస్ మాత్రం ఖరిదైనవే ఉండాలి. మంచి స్పోర్ట్స్ షూస్ అన్నమాట.

౩. హీరోకి ఒక తెలివేలేని బంటు ఒకడు ఉండాలి. హీరో ఎంత ఎద్దేవా చేసినా నవ్వుతూ భరించాలన్నమాట. అతనే మన హాస్య నటుడు . వీళ్ళందరూ కలిసి తిరగటం కాకుండా, బాధ్యతగా ఇంకేమి చెయ్యరు. వాళ్ళకున్న బాధ్యత ఒకటే. ఎవడన్నా విలన్ దొరుకుతాడా కధని ముందుకు నడపడానికి అని వెతకడం, హీరోయిన్ తో చిలిపి ( మండుతుంది చూసేవాళ్ళకి ఆ వెర్రి చేష్టలు , కుళ్ళు జోకులు, మొరటు డైలాగులు వింటుంటే, చూస్తుంటే..) అల్లర్లు..అక్కడితో నాలుగు ఫీట్లు (ఫైట్లు ...ఒక చేత్తో ఎద్దులా ఉన్న ఓ రౌడిని చితక్కోడుతూ ఇంకో చేత్తో వెనకనించి భయంకరమైన స్పీడ్ తో వస్తున్న  బొలెరో లాంటి పెద్ద బండిని ,కొండొకచో లారీని  ఆపేస్తారు ఈ హీరోలు.) ఈలోపు రెండు రొమాంటిక్ సాంగ్స్ ఐపోతాయి.  ఆవకాశం కుదుర్చుకుని వంశవృక్షం పాటలు ఓ రెండు (కనీసం ఒకటి) ఉంటాయి. ఇది నేను కొత్తగా పెట్టిన పేరు. మాస్ పాటలు, మెలోడి పాటలు, లాలి పాటలు ( ఒకప్పుడు ఉండేవిగా ! పాటల పోటిలలో అప్పుడప్పుడు - ఇప్పుడు వినపడుతూ ఉంటాయి..),ఏడుపు పాటలు, వీణ పాటలు, కామెడీ పాటలు ( "ఆయయో చేతిలో డబ్బులు పోయెనే" లాంటివి )..ఇవన్ని తెలిసినవే..(నాకిక్కడ మాయాబజార్లో డైలాగు గుర్తొస్తోంది.."ఇవన్ని భక్ష్యాలు..అవన్నీ భోజ్యాలు..ఆంధ్రుల అసలు సిసలు వంటకం ...).  ఇప్పుడు  వస్తున్నా కొత్త తరహా పాటలే వంశ వృక్షం పాటలన్నమాట...(వీటిగురించి మరెప్పుడైనా...)

ఇక హీరో ఇల్లు :

అందమైన ప్రేమతో నిండిన పొదరిల్లు. ఒక చాదస్తపు ( హీరో, ఇంకా హీరో తల్లి దృష్టిలోఎందుకు పనికిరాని వేస్ట్ కాండిడేట్ అన్నమాట ) తండ్రి. ఆయన మాములు వ్యక్తీ,  ఓన్లీ సెన్సిబుల్  వ్యక్తీ. ఎవ్వరూ అయన మాట వినరు.   హీరోని పొద్దున్నే నిద్రలేవమని, సరిగ్గా తల దువ్వుకోమని,చక్కగా చదువుకోమని చెప్పి ఆ  ప్రాసెస్ లో ఓ జోకరులా తయారయ్యి, ఎవ్వరూ మర్యాద ఇవ్వని ఒక వాయిస్ లేని తండ్రిగా సాగుతుంటుంది అతని సినీ ప్రయాణం.

హీరో తల్లి మాత్రం చాలా ఆధునిక భావాలూ గల మనిషి. ఆవిడ ఆలోచనలు, భర్తని కొడుకుతో పాటు చేరి ఎగతాళి చెయ్యటం, కొడుకు పనికిరాని వెధవ ఐపొతున్నా "ఉందిలే మంచి కాలం ముందు ముందునా" అని భరోసాగా సపోర్ట్ చెయ్యటం, సామాన్యంగా సగటు మానవ ప్రపంచంలో ఎక్కడా మనకు కనపడదు.అందుకని ఆవిడ వ్యవహారశైలి మనకు మింగుడుపడదు. ఏ  ఇంట్లోనూ  ఇలాంటి భార్య భర్తల్ని చూడం....కొడుకు విలన్లతో గొడవ పడాలా వద్దా అని ఆలోచిస్తుంటే ఈవిడ  పుడింగిలా హుంకరించి "విజయమో వీరస్వర్గమో "అంటుంది.  అక్కడికి ఇదో యుద్ధం, హీరో ఓ సైనికుడు, ఆవిడో వీరమాత , విలన్లు శత్రు సైనికులు,  చూసేవాళ్ళు బుర్రలేని, వెర్రి వెధవలు. ( వెర్రి వెధవల కన్నా హీనం...అన్నాతప్పు లేదంటారా..)
 ఇవన్ని చూస్తూ కూడా ఏమి చెయ్యలేని నిస్సహాయతలో తండ్రి.. తరవాత తరవాత ఆ తండ్రి కుడా పరిస్థుతల ప్రభావానికి గురై , కొడుకు చేస్తున్న పనిలో ఎంత విషయం ఉందొ అర్ధం చేసుకుని ఓ కత్తో లేక ఓ గన్నో గిఫ్ట్ ఇస్తాడు కొడుకుకి. .." వెళ్ళరా వెళ్ళు .... ఈ సమాజంలో జరుగుతున్న అన్యాయాల్ని నేనిచ్చిన గన్నుతో కడిగేసి ఓ నందనవనాన్ని సృష్టించు నాన్నా...ఫో.." అనేసి అమ్మయ్య చూసావా అని భార్యనో చూపు చుస్తాడన్నమాట.
అయన అమాంతం  భార్య మరియు కొడుకు దృష్టిలో ఓ నవ మానవతావాది అయ్యి తన తండ్రి పదవికి సార్ధకతను కలిగించి తరిస్తాడు.

ఇక హిరోయిన్..
మీకూ కొంచం విరామం కావాలికదా??? (అదేదో సినిమాలో, హీరొయిన్ స్టైల్ లో అనుకోవలెను...)
ఈ విషయానికి మళ్లీ వస్తాను ...అందాకా

విరామం...

Poems that touch my heart whenever I read them……

The Road Not Taken.

Robert Frost.

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I--
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

I was always  fascinated by Frost's poetry. The way he brings nature into his poems is unique. There are forests, there is snow, there are rivers and rivulets, mountains, birch trees and swings, skies and earth. There is a strong smell of earth in his poems and it runs like a smooth undercurrent in most of his poems. I don't remember, but i think he is the forerunner of romantic poets. 

And the poem above is a pleasure to the soul. It kind of  reminds us about the fact that we are stuck to our comfort zones. We do not want to tread any path that is deviating from the one which we are used to. But what wonderful, bejeweled, extraordinary things lay on the other side, we never get to know. Life is not what we get to see in an angled sight. When we get to see only a part of the whole picture we act accordingly. In order to get the whole picture we have to come out of our comfort zones. There may be anything there - good or bad but atleast we are alive to whats happening1 We are not moving like zombies in life. In fact i remember how "Vaddera Chandidas" talks about "Asthitvam". It is simple to feel the pulse of life flowing through us. We are so preoccupied with the routines that we forget to smile from within. 

The road not taken can be as simple as loving oneself for what he or she is. It can be as simple as counting our blessings..which often go unnoticed. It can be as simple as looking at the smile on an infants face and feel the divinity flowing......

There is an element of rich abandon in this poem. I am not stuck by peer culture...I am not influenced by the mundane norms of society...I choose to take the other path which is promising because it is untrodden. The grass there has not formed into a path. It is wild filled with unknown adventure and enigma.... 

 "Then took the other, as just as fair,
  And having perhaps the better claim,
  Because it was grassy and wanted wear..."

 What a way to travel? What a way to live life. At least the audacious (if i may say so, because anything beyond normal looks audacious to normal people) fragrance of freedom inherent in the poem is a challenge to all of us. 

Probably people who are successful in life are treading these roads not taken by others. Life flows like a river. They are reaching out the horizons. They are happy within themselves...with themselves.They are celebrating every moment of their lives....

Lets celebrate every moment too!  Appreciating and being thankful to everything that life is bestowing us with. I now choose this path, to count my blessings and thank the universe for providing with such a beautiful life ....the road not taken or rather the road forgotten....


Every poem gives out different meanings to the readers. What do you think about this poem?

ఇవాళ ఆదివారం.. జనవరి ఒకటో తారీకు.....2012 !!

ముందుగా నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు. బ్లాగ్ ఎవరూ చదవరు కదా శుభాకాంక్షలు ఎవరికీ అంటే? ఏమో ఎవరైనా చూస్తారేమో , ఏమో ....గుర్రం ఎగరవచ్చు అన్నట్టు సడన్ గ బ్లాగ్ చాలామందే చూస్తారేమో??? నూతన సంవత్సరం నే బ్లాగ్గింగ్ తెగ చేస్తానేమో? నా బ్లాగ్ కి కూడా followers ఉంటారేమో? నేను నిరంతర ఆశాజీవిని ( నిరంతర వార్తాస్రవంతి లాగా   అంటారా).

జోకులు పక్కనపెడితే, నేను ఈ సంవత్సరం నా రైటింగ్ స్కిల్ల్స్ అనగా రాతకోతలు (ఏదో రాయటం అది బాగాలేదని కోయటం ఎక్కువవుతోంది ..అంతా రాత + కోత లా ఉంది తప్పితే పబ్లిష్ అన్న కీ వరకు రావట్లేదు నా ప్రయోగాలు)
ఇంప్రూవ్ చేసుకోవాలని అనుకొంటున్నాను. Let me see :))

వేదం సినిమాలో సిరివెన్నెల గారి పాట గుర్తుకొస్తోంది.

"పద పద పద పద పద
నిను నువ్వు తరుముతు పద
ఇప్పుడు కాకుంటే ఇంకెపుడు లేనట్టే
ఇక్కడనే ఉంటె ఉండీ లేనట్టే
Now or Never "

సో అలా కనీసం అప్పుడప్పుడు బ్లాగ్ చెయ్య దలుచుకున్నా. సన్నజాజి పూల పరిమళ మే పలకరిస్తుందో , Reiki energy పలకరిస్తుందో, గుభాళించే మల్లె సుగంధం పిలుస్తుందో, cooker whistle వినిపిస్తుందో, పరేషాన్ రాత్ సారీ అని ghazal వినిపిస్తుందో. ఎం ఎస్ విశ్వనాథన్ పాటలు ఎస్ రాజేశ్వరరావు పాటలు వినిపిస్తాయో....

ఇవాళ మాత్రం ఒక అద్భుతమైన poem తో ముగిస్తున్నాను.

 

A blade of grass                                                                                  K.Gibran

 

Said a blade of grass to an autumn leaf, "You make such a noise falling! You scatter all my winter dreams."
Said the leaf indignant, "Low-born and low-dwelling! Songless, peevish thing! You live not in the upper air and you cannot tell the sound of singing."
Then the autumn leaf lay down upon the earth and slept. And when spring came she waked again -- and she was a blade of grass.
And when it was autumn and her winter sleep was upon her, and above her through all the air the leaves were falling, she muttered to herself, "O these autumn leaves! They make such a noise! They scatter all my winter dreams."